lunes, 2 de noviembre de 2009

domingo, 1 de noviembre de 2009

IRLANDA

Terence Mac Swiney, alcalde de Cork


¡Irlanda!



¡Irmanciña dourada

que pasáche-lo mar!

¡Ante a brétema, o tanguido

da campaíña de San Patricio zoando vai!

Carne, sangue, osos celtas!

¡Irlanda! ¡Irlanda irmán!

¡Ten unha nova estrela o noso ceo

e ten uns santos novos noso altar!

Chegóu o teu berro

ós cons de Fisterre que baten o mar

e abréu o teu laio, salouco e ruxido,

as vellas feridas do vello Breogán…

¡xa está cheo de sangue bermello

o cáliz do San Graal!

¡Irmanciña adourada

que pasáche-lo mar!

A lanza gloriosa dos feitos heroicos e os sagros misterios

en alto…afiada…na man!


Este poema foi publicado na 2ª edición do libro Da Terra Asoballada de 1926.

Para Cabanillas e os galeguistas das Irmandades da fala, Irlanda era unha terra irmá de Galicia: situada nun finisterre, xeográficamente similar, cunha lingua propia que foi en parte desprazada por unha lingua allea e cun pobo pobre e fortemente afectado pola emigración. Irlanda era un referente ademais para estes galeguistas porque obtería en 1921 a independencia de Gran Bretaña, e estes homes, fose independencia ou autonomía para Galicia, era o que aspiraban a conseguir de España.


O poema aparece publicado, cremos, por vez primeira, na revista
A Nosa Terra do 1 de febreiro de 1921, e logo en Nós, o 5 de decembro de 1921, dentro dunha homenaxe que se lle fai a Mac Swiney, alcalde de Cork, líder da causa irlandesa, morto a resultas dunha folga de fame nun cárcere onde estaba preso polos ingleses (o 25 de outubro de 1920). Con esta referencia, as alusións, en clave pondaliana, ao mito de Breogán, cobran un novo sentido, e esa nova estrela, eses santos novos e o sangue que enche o Sant Graal, parecen unha homenaxe expresa aos heroes irlandeses en xeral e a Mac Swiney en particular.